Í gær var fyrsti fundurinn í aðdáendaklúbbnum mínum. Formaðurinn sagði mér hvert ég ætti að mæta og þegar ég kom þangað korteri of seint eins og hefðir gera ráð fyrir var mikið uppistand því gestir voru orðnir óþreyjufullir og baráttan um bestu sætin nálægt suðumarki. Ég tók mér stöðu við ræðupúltið og formaðurinn hélt smá tölu um samtökin og kynnti mig inn til að svara nokkrum spurningum. Ég hóf síðan upp raust mína og kynnti mig og uppeldi mitt fyrir hópnum sagði þeim frá hugmyndafræði minni sem flestum er nú kunn. Eftir þessa lýsingu gaf ég orðið frjálst og þá var engin hóværð virt allir töluðu á sama tíma og ljósmyndararnir máttu hafa sig alla við að taka myndir af æstum aðdáendum. Fyrsta spurningin varðaði stríð það sem ég lýsti yfir með upphafsörðum bloggsins gegn skítugum sturtugólfum í almenningssundlaugum, líkamsræktarstöðum og íþróttahúsum og þá aðallega skítnum sem er útum allt á því svæði sem maður þurrkar af sér bleytuna, aðdáandinn, maður á sjötugsaldri, spurði mig hvað hefði orðið um stríðið því hann hefði tekið eftir því að barátta mín væri ekki fyrirferðamikil. Ég svaraði honum á þá leið að því miður væri ég mannlegur og hefði gleymt þessari baráttu á síðunni þó svo að í mannheimum væri ég sífellt að minnast á þennan óþrifnað, þakkaði ég honum fyrir og tók næstu spurningu. Hún kom frá klámmyndaleikkonu stórglæsilegri sem spurði mig á meðan hún flissaði svo sást í nakið hold hver tilgangurinn hefði verið með skrifum mínum um daginn þar sem ég ruglaði stafaröð í orðum, ég svaraði elskunni um að það hefði ekki verið ákveðinn fyrirfram þetta meira gerðist bara hugmydnin kviknaði þegar ég var að skrifa eitt af mörgum pappírs bréfum mínum til hans Andra og hafði frá engu að segja svo ég fór að skrifa svona brenglað svo brosti ég til hennar. Næst reis upp reiður maður smávaxinn með skræka rödd sem öskraði á mig að hann hefði vitneskju um margt forvitnilegt sem ég hafði lent í án þess að skýra frá því á síðunni. Hann tiltók þegar ég þurfti að bíða í 45 mín eftir hamborgara á American Style því að afgreiðslu stelpan hafði látið matarfélaga mína (Siggu Lóu og Emil) fá pöntunina svo sá sem flettir kjötinu vissi ekkert um að hann þyrfti að gera beikonborgara og hitt sem fólkið bað um. Reifst ég víst svo heiftarlega við vaktformanninn að ég fékk fría máltíð og virðingu samborgara minna. Vá, þetta hleypti einhverri óánægju bylgju yfir salinn og margir öskruðu að þeir hefðu sömu sögu að segja ,hvað með áreksturinn, og ,þegar gaurinn vildi ekki færa sig um rass í bíóinu um daginn, þetta var of mikið og múgurinn tók snöggt á rás að ræðupúltinu, sem betur fer var þetta leikhús og ég komst niður um hlerann á sviðinu þræddi síðan kjallaragangana í þrjá tíma áður en ég komst útúr holræsinu uppá Kringlumýrarbrautina. Púff ég heppinn en þá er bara að gera fólkið ánægt og halda áfram reglulegum skrifum á þessa síðu.